Ата-ана мен бала арасындағы қарым-қатынастың тәрбиелік маңызы
Ата-ана мен бала арасындағы қарым-қатынас – бұл адамзат қоғамының негізі болып табылатын, тұлғаның қалыптасуы мен дамуына әсер ететін күрделі механизм. Тәрбие процесі бала өміріне кішігірім жастан бастап ықпал етіп, оның рухани жағынан бай болуын, өзін-өзі тануын және социумда өз орнын табуын қамтамасыз етеді. Бала мен ата-ана арасындағы байланыс арқасында көптеген құндылықтарды меңгеріп, адам өміріндегі жақсы мен жаманды ажыратуға үйренеді.
Отбасында қалыптасқан қарым-қатынас түрлері әртүрлі болуы мүмкін, олардың ішінде ынтымақтастық, ортақ мүдде, бәсекелестік, тіпті қайшылықты қатынастар да орын алады. Ата-ана мен бала арасындағы бағытталған қарым-қатынас бала тұлғасының дамуына ғана емес, сонымен қатар әлеуметтік қоршаған ортаға бейімделуіне де тікелей әсер етеді. «Азамат қалыптастырамын десең, бесігіңді түзе» - деген сөздер ежелгі ойшылдардан келген құнды пікір. Тәрбиенің нақтылығы, тереңдігі және дұрыс бағыты - осының барлығы баланың отбасындағы қарым-қатынастар барысында қалыптасады.
Ата-ана тарапынан көрсетілетін махаббат, мейірім мен түсіністік бала бойында позитивті эмоциялар мен өзіндік бағалау қалыптастырады. Алайда, қатал бақылау, талапшылдық немесе эмоционалдық қатынастың бұзылуы баланың жүйкесіне теріс әсер етуі мүмкін. Бала ата-ананың қолдауын, олардың берген үлгісін және қамқорлығын қажет етеді. Осындай қолдау балаға дүниеге деген қызығушылығын, адамзатпен қарым-қатынас жасауын және өзінің тұлғасын дамыту жолында сенімділікті арттырады.
Бала мен ата-ана арасындағы терең қарым-қатынас балалардың эмоционалды дамуына, әлеуметтенуіне және тәрбиесіне зор ықпал етеді. Ата-ана балаларымен байланысын нығайтып, эмоционалды қызығушылық танытып, олардың әрбір жетістігін, сезімдерін бағалауы маңызды. Сол арқылы балада түсіністік, сенім мен махаббат негізі қаланады. Нәтижесінде, ата-ана мен бала арасындағы қарым-қатынастар мәселесі қазіргі қоғамда білім қорын қалыптастырудағы шешуші факторлардың бірі болып анықталады.
