Астана қаласындағы балалар үйіндегі алғашқы тәжірибем
2012 жылдың ақпан айында мен Астана қаласындағы «Мамандандырылған балалар үйіне» тәрбиеші болып орналастым. Алғашында қатты толқыныс үстінде болдым, өйткені бұл жаңа орта, жаңа міндет. Мен қалай әрекет етемін, балалар мені қалай қабылдайды, деген секілді мыңдаған сұрақтар менің ойымды мазалады. Бірақ, балалар үйінің табалдырығын аттағанда, мен бір жылылықты сезіндім, ол мені қоршады.
Бұрын мен балалар үйінің тіршілігі, перзентханаға ұқсас болар деп ойлап едім. Алайда, мені таптаурындықтардың есігінен өткен кезде, бұл жердің мүлде басқа атмосферада екенін түсіндім. Бұл мекемеде туғаннан төрт жасқа дейінгі балалар тәрбиеленетін еді, және мені күтіп алған командам да өте ынтымақтастық, кәсіби мамандардан тұрды.
Бала тәрбиесі - үлкен жауапкершілік. Бірінші күні-ақ менің әріптестерім балаларға ерекше мейірімділікпен қарым-қатынас жасайтынын байқадым. «Бұл мекемеден бірде-бір адам кетпейді» деп әзілдеген болатын олар. Шынында да, сәбилердің жәутеңдеген жүзіне қарап, олардың аналары болуға деген ынтам арта түседі.
Кейбір балалар өмірдің ащы дәмін кішкентай кезінен татып үлгерген, олардың тағдырлары да әртүрлі. Бірі ата-анасын жоғалтып, екіншісі мүлде айырылған. Ия, Бауыржан Момышұлы айтқандай, «сәбиді қанша сүйсек мейіріміз қанбайды». Біз сәбилерді жанымызбен, бар күштей сүйеміз, оларға аналық махабатты сездіруге тырысамыз. Әрбір сәби ата-анасымен бақытты болса екен!
