Астана қаласындағы балалар үйіндегі алғашқы тәжірибем
2012 жылдың ақпан айында мен Астана қаласындағы «Мамандандырылған балалар үйіне» тәрбиеші болып орналастым. Алғашында қатты толқыныс үстінде болдым, өйткені бұл жаңа орта, жаңа міндет. Мен қалай әрекет етемін, балалар мені қалай қабылдайды, деген секілді мыңдаған сұрақтар менің ойымды мазалады. Бірақ, балалар үйінің табалдырығын аттағанда, мен бір жылылықты сезіндім, ол мені қоршады.
Бұрын мен балалар үйінің тіршілігі, перзентханаға ұқсас болар деп ойлап едім. Алайда, мені таптаурындықтардың есігінен өткен кезде, бұл жердің мүлде басқа атмосферада екенін түсіндім. Бұл мекемеде туғаннан төрт жасқа дейінгі балалар тәрбиеленетін еді, және мені күтіп алған командам да өте ынтымақтастық, кәсіби мамандардан тұрды.
Бала тәрбиесі - үлкен жауапкершілік. Бірінші күні-ақ менің әріптестерім балаларға ерекше мейірімділікпен қарым-қатынас жасайтынын байқадым. «Бұл мекемеден бірде-бір адам кетпейді» деп әзілдеген болатын олар. Шынында да, сәбилердің жәутеңдеген жүзіне қарап, олардың аналары болуға деген ынтам арта түседі.
Кейбір балалар өмірдің ащы дәмін кішкентай кезінен татып үлгерген, олардың тағдырлары да әртүрлі. Бірі ата-анасын жоғалтып, екіншісі мүлде айырылған. Ия, Бауыржан Момышұлы айтқандай, «сәбиді қанша сүйсек мейіріміз қанбайды». Біз сәбилерді жанымызбен, бар күштей сүйеміз, оларға аналық махабатты сездіруге тырысамыз. Әрбір сәби ата-анасымен бақытты болса екен!
2012 жыл.Ақпан айының қақаған сарышұнақ аязы.
Астана қаласы «Мамандандырылған балалар үйіне» тәрбиеші болып орналастым. Алғаш балалар үйінің табалдырығынан аттағанда қатты толқыныс сезімде болдым.
Қалай болады екен? Қолымнан келе ме? Жұмысымды алып кете аламын ба?-деген сан ойлар мені мазалады. Бірақ балар үйінің табалдырығынан аттағанда бір жылылықты сезінгендей болдым. Ал мен болсам басқаша елестеткен болатынмын. Перзентханадағыдай балалар шулап жылап жататын шығар деп ойлағанмын. Жоқ. Құлаққа ұрғандай тыныштық.Бұл мекемеде туылғаннан төрт жасқа дейінгі балалар тәрбиеленеді екен.Ұжымым мені ықыласпен қарсы алды. Балалар үйінде 90 пайыз әйел кісілер жұмыс жасайды. Қызметкерлердің алды 20 ,30 жылдай осы мекемеде жұмыс жасап келе жатқан өз ісінің мамандары. Балалар мен жұмыс жасау үлкен махабат пен төзімділікті,сабырлықты қажет етеді. Мен алғаш жұмысқа келгенде бұл жерге келген адам қайтып бұл жерден кете алмай қалады деп әзілдеген болатын әріптестерім. Шынында да қарап отырсам солай екен.Сәбилердің жәутеңдеген жүзіне қарап олардың аналары болуға бар күш жігеріңді салады екенсің.Дүние есігін аша сала өмірдің ащы дәмін татып үлгерген бейкүнә сәбилер,әрқайсысының тағдырлары әр түрлі. Бірі ата-анасынан тірідей айырылса, екінші бірінің ата-анасы өмірден озған.
Бауыржан Момышұлы атамыз айтқан екен «сәбиді қанша сүйсек мейіріміз қанбайды»деп. Иә біз сәбилерімізді өте жақсы көреміз.Туған аналарындай бола алмасақ та,аналық махабатымызды беруге қолымыздан келгенше тырысамыз.Сәбилеріміздің алғаш рет отырғаны, алғаш еңбектегені, алғаш рет қаз-қаз басқаны барлық жеткен жетістіктеріне қуанамыз.Қоғамымызда тастанды балалар болмаса екен.Әрбір сәби ата-анасымен бақытты болса екен!
