| Бала белән күбәләк
Бала: Әйт әле, Күбәләк, Сөйләшик бергәләп: Бу кадәр куп очып Армыйсың син ничек?
Ничек соң тормышың? Ничек көн күрмешең? Сөйләп бирче тезеп, Табаламсың ризык?
Күбәләк: Мин торам кырларда, Болында, урманда; Уйныймын, очамын Якты көн булганда.
Иркәли һәм сөя Кояшның яктысы; Аш буладыр миңа Чәчәкләр хуш исе.
Тик гомрем бик кыска: Бары бер көн генә,— Бул яхшы, рәнҗетмә Һәм тимә син миңа!
И туган тел, и матур тел, әткәм-әнкәмнең теле!
Дөньяда күп нәрсә белдем син туган тел аркылы.
Иң элек бу тел белән әнкәм бишектә көйләгән,
Аннары төннәр буе әбкәм хикәят сөйләгән.
Гали белән кәҗә
Безнең Гали бигрәк тату Кәҗә белән,
Менә Кәҗә карап тора тәрәзәдән.
Гали аны чирәм белән кунак итә,
Кәҗә рәхмәт укый — сакалын селкетә.
Бабай
Бабай бик күп яшь яшәгән, карт ул үзе,
Ләкин һаман сәламәт ул, матур йөзе.
Яңак, маңлай җыйрылмаган, тешләр дә сау,
Яшьләрчә саф, ачык чыга аның сүзе.
Җитеп килә инде аның җитмеш яше,
Җем-җем итә җитен сакал, көмеш чәче.
Бабай, мискин, бу дөньяда күпне күргән,
Үлеп беткән инде аның күп яшьтәше.
Кызыклы шәкерт
Әйдәле, Акбай! өйрән син, арт аягың берлә тор;
Аума, аума! туп-туры тор, төз утыр, яхшы утыр!
— Ник газаплыйсың болай син, мин әле бик кечкенә;
Мин туганга тик ике айлап булыр йә өч кенә.
Юк, кирәкми, мин өйрәнмим, минем уйныйсым килә;
Шул болыннарда ятасым, шунда ауныйсым килә.
— Ах, җүләрмаэмай! тырышяшьләй, зурайгачҗайсызул:
Картаепкаткачбуыннар — эшбелүуңгайсызул!
Кошларга
Курыкмагыз, кошлар, күрепсезяныгыздаминбарын;
Минтимәмсезгә, фәкатьсайравыгызнытыңларым.
Җырлагызсезкүңлегезгәтәңренәрсәсалганын;
Мылтыгымдаюкянымда, юкшулайукауларым.
Биктынычлапсайрагызсез, минтимим, сезгәтимим;
Әлләиркендәторуныңкадренебелмиммемин?!
Курыкмагыз— яхшыбеләм, минһичтәсезнеауламам;
Сайрагыз, тыңлапторырмын, тындаалмам, шауламам.
Эшкә өндәү
Исабыйлар! Эшләгезсез, иңмөкаддәснәрсә — эш,
Эшагачыһәрвакыттабикюмарткитрерҗимеш.
Яшьлегеңдәкүптырышсаң, эшкәбирсәңчынкүңел,
Каршыларсыңкартлыгыңныбиктынычһәмбикҗиңел.
Ласточка
Недавно ласточка, что сердцу так мила,
Там, над окном моим, гнездо себе вила,
Таскала глину в остром клювике своём,
Из глины строила она красивый дом.
Трудилась долго, возводя свой лёгкий кров,
А после вывела хорошеньких птенцов.
Чтобы сыта была вся птичья детвора,
Жучков и мошек мать приносит им с утра.
Пусть непогода на дворе и ночь темна,
Не шевельнётся в тёплом гнёздышке она,
Укроет голову тихонечко крылом
И сладко спит она, окутана теплом.
И что ей молния и гром, что шум людской!
Спит крепко ласточка, и дорог ей покой.
Чтоб ни случилось на земле, ей нет забот -
Она и клювиком своим не поведёт.
Ель. Поздней осенью желтеют все деревья и кусты.
В эту пору и лужайки, и леса желтым-желты.
Ивы, яблони, березы — все как будто бы больны:
С каждым днем на них все больше нездоровой желтизны.
Не страшны одной лишь ели ни морозы, ни метель —
Осень позднюю и зиму зеленеет гордо ель.
К птицам.
Я не трону вас, птицы, меня не пугайтесь, пичуги.
Я лишь пение ваше послушать хочу на досуге.
Всё, что бог внушил, распевайте при мне без тревоги,
Не ношу я ружья, не расставил силков на дороге.
Пойте смело, спокойно, не трону я вас, не задену,
Мне ли жизни на воле не знать настоящую цену?
Так не бойтесь меня, я ловить вас не буду, постойте!
Не шумя, не дыша, буду слушать вас? Пойте же, пойте!
Белый дед.
Когда пушистый снег оденет белый свет,
Когда наш голый сад от снега станет сед,
Опять приходит к нам, пургой запорошен,
Игрушек накупив, наш белый-белый дед.
Спасибо, милый дед! ? ему кричим в ответ.-
Дай бог тебе прожить как можно больше лет!?
Бедняга дед всегда нас радовать готов,
Хоть слякоть, хоть пурга ? ему и дела нет.
Счастливый ребёнок.
Очень счастлив тот ребёнок, что в занятия влюблён,
Чтит учителя и помнит всё, что на дом задал он.
По пути ворон не ловит и приходит в школу в срок,
Не шалит и не играет, коли ждёт его урок.
К людям добр, дорогу старшим уступает в свой черед,
Не смеётся над несчастным, слабым руку подаёт.
Яз
Боз һәм кар эреде,
Сулар йөгерде,
Елап елгалар,
Яшьләр түгелде,
Көннәр озая,
Төннәр кыскара.
Бу кайсы вакыт?
Я, әйтеп кара. |
